Szkoła Podstawowa Nr 2
im. bł. ks. Jerzego Popiełuszki w Lutczy

        Z dniem 1 września 1945 roku, w podworskim budynku w Lutczy, na granicy ze wsią Domaradz, rozpoczęła swą działalność filialna szkoła podstawowa podlegająca Szkole Głównej w Lutczy. Odległość między szkołami wynosiła około 4 km. Przekazane szkole nieruchomości (budynek mieszkalny wraz z zabudowaniami gospodarczymi, istniejący nieopodal dworu budynek leśniczówki przeznaczony na sale lekcyjne) były bardzo mocno zniszczone i zaniedbane. Wspomniane zabudowania przywrócono do użytku dzięki zapobiegliwości kierownika Szkoły Głównej w Lutczy – Jana Wątróbskiego oraz pomocy pierwszego nauczyciela i późniejszego kierownika szkoły filialnej –  Władysława Mędrka. Na początek odnowiono częściowo jedną salę lekcyjną, w której rozpoczęto zajęcia. Część wyposażenia szkoła otrzymała od Szkoły Głównej w Lutczy (ławki, tablicę). Chociaż sprzęty nie były nowe, przez długi czas spełniały swoją funkcję. Oprócz budynków, również teren wokół nich wymagał uporządkowania. Tu z pomocą panu Mędrkowi przyszedł pan Władysław Janusz, który po objęciu stanowiska woźnego w szkole pomagał przy pracach porządkowych. W początkach lat 50-tych dzieci uczyły się już w dość dobrze wyglądających budynkach podworskich. Ich atrakcyjne położenie wśród resztek malowniczego parku dworskiego robiło bardzo miłe wrażenie na przybywającej tu ludności.

        Dla rozwoju szkoły filialnej duże zasługi położyli również Józef Boho, nauczyciel tutejszej szkoły, oraz pan Edmund Wątróbski – przewodniczący komitetu rodzicielskiego. Często organizowali różnego rodzaju imprezy, z których dochód przeznaczony był na pomoc dla szkoły.

        Dzięki staraniom członka komitetu rodzicielskiego, pana Władysława Urbana, w 1950 roku została oddana do użytku droga prowadząca od szosy głównej do szkoły. W 1953 roku tutejsza szkoła stała się placówką samoistną z osobnym kierownictwem i zarządem, a także uzyskała własny numer. Od tego momentu funkcjonuje ona jako Szkoła Podstawowa Nr 2 w Lutczy (Szkoła Główna w Lutczy otrzymała nr 1). Ponieważ warunki pracy w szkole nie były najlepsze, postanowiono wybudować nowy budynek szkolny. Dzięki staraniom kierownika – Władysława Mędrka, komitetu rodzicielskiego, grona pedagogicznego oraz pani sekretarz Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej w Lutczy, w 1961 roku przystąpiono do budowy nowej szkoły. Nowy budynek został oddany do użytku 13 lutego 1963 roku. Znajdowało się w nim sześć sal lekcyjnych, kuchnia przeznaczona na potrzeby szkoły oraz kancelaria. Z czasem okazało się, że budynek jest za mały, więc kierownik placówki rozpoczął starania o jej rozbudowę. Dobudowano dwie sale lekcyjne, sanitariaty oraz dwa mieszkania dla nauczycieli. Prace zakończono w 1969 roku. Cztery lata później podjęto jeszcze jedną inwestycję, dotyczącą budowy nowego boiska szkolnego. Wiosną 1972 roku, ku wielkiej radości młodzieży, boisko było gotowe i bogato wyposażone w sprzęt sportowy. W tym samym roku wybudowano powyżej boiska altanę, która latem miała służyć jako miejsce do zajęć z biologii i geografii.

            W 1972 roku dotychczasowy kierownik szkoły Władysław Mędrek odszedł na własną prośbę do Szkoły Podstawowej w Wysokiej Strzyżowskiej, a jego miejsce zajął Jan Wikliński. W roku 1974, z inicjatywy nowego kierownika, dokonano osiatkowania terenu szkolnego. W następnym roku doprowadzono do szkoły wodę źródlaną. Z tej wody skorzystała nie tylko szkoła, ale i sąsiednie gospodarstwa. W 1975 roku, dzięki staraniom pana Wiklińskiego i członkiń Koła Gospodyń Wiejskich w Lutczy, pod przewodnictwem Marii Janusz, w budynku szkolnym swoją pracę rozpoczęło 9-godzinne przedszkole. Odremontowano również kuchnię w leśniczówce, która od tego momentu stała się miejscem przygotowywania posiłków dla dzieci przedszkolnych.

       W całym procesie edukacyjnym nie zapomniano również o wypoczynku uczniów, organizując na feriach i wakacjach kilkudniowe obozy lub gry i zabawy na terenie szkoły. W 1986 roku zorganizowano też wypożyczalnię zimowego sprzętu sportowego dla dzieci w czasie ferii zimowych. W roku 1990/91 do szkoły powróciła nauka religii. Nauczał jej wtedy ks. proboszcz Antoni Domino.

        Początek lat 90-tych przyniósł zmianę na stanowisku kierowniczym. Od 1991 roku dyrektorem szkoły została pani mgr Eugenia Gosztyła, która pełniła tę funkcję przez siedem lat. W roku szkolnym 1997/98 odeszła na zasłużoną emeryturę, a jej obowiązki przejęła pani mgr Maria Jarzyło,  pracująca w tutejszej szkole jako polonistka. Pani Maria Jarzyło funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej Nr 2 w Lutczy pełniła do 2017 roku. Od września 1999 r. nasza szkoła, zgodnie z wprowadzoną reformą oświaty i uchwałą Rady Gminy Niebylec, stała się 6-klasową szkołą podstawową z oddziałem przedszkolnym.  Pani Maria Jarzyło nieustannie pozyskiwała środki finansowe, dzięki którym: szkoła zyskała pracownię komputerową, dokonano remontu placówki (wymiana okien, nowa elewacja, remont sal lekcyjnych), zakupiono nowe stoliki i krzesła do klas, utwardzono nawierzchnię boiska do siatkówki i koszykówki oraz drogę dojazdową do szkoły. Pozyskane środki unijne pozwoliły wzbogacić pracownie przedmiotowe w nowoczesne pomoce dydaktyczne. Od 2017 r., po reformie oświatowej, Szkoła Podstawowa Nr 2 w Lutczy stała się znów szkołą ośmioklasową. Aktualnie funkcję dyrektora szkoły pełni pani mgr Anna Daszykowska.

        6 czerwca 2018 r. w szkole miała miejsce niezwykła uroczystość – zostało jej nadane imię. Szkoła zyskała swego patrona. Patron jest kimś, kto się opiekuje. To obrońca i protektor, a także autorytet. Dlatego też praca nad jego wyborem zjednoczyła uczniów, rodziców i nauczycieli. Patron to także sztandar, na który ślubuje się być dobrym uczniem i godnym imienia szkoły absolwentem. To okazja do uroczystego święta szkoły, tworzenia szkolnego ceremoniału, zwyczajów i tradycji z tym związanych. Cała społeczność szkolna z dużą starannością i zaangażowaniem przystąpiła do prac związanych z wyborem patrona. Po gorących dyskusjach zdecydowano, że patronem zostanie bł. ks. Jerzy Popiełuszko.

        Sam był nieugięty i nieustraszony. Uczył odwagi i mądrości, dzielności i rozsądku. Głośno mówił o tym, o czym wielu bało się nawet pomyśleć. Przy tym wszystkim był bardzo zwyczajnym człowiekiem, otwartym na potrzeby bliźnich. Przestrzegał przed strachem, który prowadzi tylko do zniewolenia. Jedynie człowiek zdolny przezwyciężyć lęk staje się osobą autentyczną. Mówił, że wolność nie może być nigdy nadużywana, ale ma łączyć się z odwagą i odpowiedzialnością, a  szczególnie z dziejami ojczyzny i Ewangelią. Dzięki ks. Popiełuszce Polacy przestali się bać.

        Niech wypowiedź męczennika: „Tylko ten może zwyciężyć zło, kto sam jest bogaty w dobro, kto dba o rozwój i wzbogaca się tymi wartościami, które stanowią o ludzkiej godności Dziecka Bożego”  będzie mottem, które będziemy często przypominać naszym wychowankom.